Charyty

LEKSYKON FANTASTYKI

fiction

[−] Charyty (Bibliografia)

  Percy Jackson i Bogowie Olimpijscy

  Szkoła bogów (cykl)

Trzy Gracje, Relief z Muzeum Kapitolińskiego w Rzymie, datowany na około 1885.

CHARYTY — w mitologii greckiej boginie piękna, w mitologii rzymskiej zwane Gracjami.

Imię

Miano Charyt pochodzi od greckiego słowa charis oznaczającego wdzięk. Etymologiczne jest powiązane z innym greckim słowem, chaire, czyli raduj się. Ich rzymskie miano posiadało to samo znaczenie, co wyraz grecki. Gratiae wzięło swój początek od łacińskiego wyrazu gratia, czyli wdzięk. Jeżeli chodzi o imiona konkretnych Charyt, to Aglaja oznaczała promienną, Eufrosyne uciechę a imię Tali tłumaczy się jako kwitnącą. Z Charyt czczonych przez Ateńczyków Aukso oznaczała rosnącą, natomiast Hegemone przodującą. Imiona tych znanych Lacedemończykom to Klete, co tłumaczy się jako upragnioną oraz Faenne, co wskazuje na nią jako na błyszczącą.

Rodowód

Charyty były córkami Zeusa oraz Eurynome. Ich liczba bywała różna. U Homera wymienione były dwie, w Teogonii Hezjoda liczba Charyt trzy, a konkretnie były to Aglaja, Eufrosyne oraz Talia. Ateńczycy czcili dwie, Aukso oraz Hegemone. Lacedemończycy również dwie, ale o innych imionach, mianowicie Klete oraz Feanna. Wśród imion Charyt pojawia się także Kale.

Wygląd

Charyty przedstawiano jako piękne, młode dziewczęta, także nago. Popularny wizerunek Charyt to ten w którym trzymają się za ramiona. Dwie patrzą w tym samym kierunku, a trzecia, stojąca pośrodku, w stronę przeciwną.

Charakterystyka

Charyty, pierwotnie związane z wegetacją, były także uosobieniem piękna oraz wszystkiego, co radosne w naturze oraz w sercach bogów i ludzi. Były patronkami wszelkich sztuk i prac umysłowych. Uczestniczyły w olimpijskich ucztach, tańczyły z Muzami, były towarzyszkami Afrodyty, należy do jej orszaku, ale także widywano je, poza wspomnianymi Muzami z Dionizosem, Apollem, Erosem, Ateną.

Kult

Charyty miały swoje miejsca kultu. Najstarszym z nich było Orchomenos w Beocji.

Literatura

• Graves R., Mity greckie, Kraków 2009.
• Grimal P., Słownik mitologii greckiej i rzymskiej, Wrocław 1997.
• Kempiński A. M., Słownik mitologii ludów indoeuropejskich, Poznań 1993.
• Schmidt J., Słownik mitologii greckiej i rzymskiej, Katowice 2006.
• Stankiewicz L., Ilustrowany słownik mitologii greckiej i rzymskiej, Wrocław 2008.
• Kerényi, K., Mitologia greków, Warszawa 2002.
• Kubiak Z., Mitologia Greków i Rzymian, Warszawa 1997.
• Pietrzykowski M., Mitologia starożytnej Grecji, Warszawa 1983.

(aut. Izabela Ozga)