Dziurawiec

<h2>Nazwa</h2>Po łacinie <i> hypericum perforatum</i>. W folklorze słowiańskim znany pod nazwą <i>dzwonka</i>, czy też, w zdrobnieniu, <i>dzwoneczka</i>. <h2>Wygląd</h2>Z punktu widzenia historii kultury znaczenie ma żółta barwa kwiatów dziurawca. <h2>Charakterystyka</h2>Dziurawiec był świętym zielem Słowian, zielem świętojańskim, używanym podczas tego święta dla odpędzenia złych mocy, był jednym z ziół wrzucanych do świętojańskiego ognia, tańczący wokół ognia wieńczyli wiankami z dziurawca głowy. Jego moc ochronna była powszechnie znana nie tylko podczas przesilenia, choć wtedy zerwany i zasuszony miał wielką moc później. W celu ochronnym stosowany był podczas porodu. Chronił dziecko i rodzącą. Miał między innymi przeganiać [[boginka | boginki]], które mogły porwać dziecko i podmienić na własne. Z tego powodu umieszczano go w chacie, zatykano w różne miejsca bądź wieszano nad kołyską, nosiła go także przy sobie położnica. Dla ochrony przed demony i innymi istotami nadnaturalnymi nosili go przy sobie wędrowcy. Dziurawca panny używały do wróżb miłosnych. Dziurawiec znalazł szerokie zastosowanie w medycynie ludowej, stosowany przede wszystkim przy problemach układu pokarmowego, a szczególnie na wątrobę i problemy z żołądkiem. Uchodził za skuteczny także przy bólach mięśni i stawów, stosowano go do okładania ran i na choroby skóry, a także na choroby nerwowe oraz epilepsję. Ze względu na żółtą barwę swych kwiatów, na prawach magii sympatycznej, dziurawiec stosowano również w przypadku żółtaczki.<h2>Literatura</h2><ul><li>Henslowa M., <i>Z badań nad ludową wiedzą o roślinach. I. Hypericum perforatum L. - dziurawiec </i>, [w:] „Slavia Antiqua”, t. 23, str. 229 - 251.</li><li>Moszyński K., <i>Kultura ludowa Słowian</i>, t. 2, cz. I, Kraków 1939.</li><li>2. Macioti M. I., <i>Mity i magie ziół</i>, Kraków 2006.</li><li>Cunningham S., <i>Cunningham’s Encyclopedia of magical herbs</i>, St. Paul, Minn. 2000.</li></ul>(aut. [[Izabela Ozga]])[[Kategoria: Zielnik]]