Dziurawiec
| LEKSYKON FANTASTYKI | |
| fiction | |
Nazwa
Po łacinie hypericum perforatum. W folklorze słowiańskim znany pod nazwą dzwonka, czy też, w zdrobnieniu, dzwoneczka.
Wygląd
Z punktu widzenia historii kultury znaczenie ma żółta barwa kwiatów dziurawca.
Charakterystyka
Dziurawiec był świętym zielem Słowian, zielem świętojańskim, używanym podczas tego święta dla odpędzenia złych mocy, był jednym z ziół wrzucanych do świętojańskiego ognia, tańczący wokół ognia wieńczyli wiankami z dziurawca głowy. Jego moc ochronna była powszechnie znana nie tylko podczas przesilenia, choć wtedy zerwany i zasuszony miał wielką moc później. W celu ochronnym stosowany był podczas porodu. Chronił dziecko i rodzącą. Miał między innymi przeganiać boginki, które mogły porwać dziecko i podmienić na własne. Z tego powodu umieszczano go w chacie, zatykano w różne miejsca bądź wieszano nad kołyską, nosiła go także przy sobie położnica. Dla ochrony przed demony i innymi istotami nadnaturalnymi nosili go przy sobie wędrowcy. Dziurawca panny używały do wróżb miłosnych.
Dziurawiec znalazł szerokie zastosowanie w medycynie ludowej, stosowany przede wszystkim przy problemach układu pokarmowego, a szczególnie na wątrobę i problemy z żołądkiem. Uchodził za skuteczny także przy bólach mięśni i stawów, stosowano go do okładania ran i na choroby skóry, a także na choroby nerwowe oraz epilepsję. Ze względu na żółtą barwę swych kwiatów, na prawach magii sympatycznej, dziurawiec stosowano również w przypadku żółtaczki.
Literatura
- Henslowa M., Z badań nad ludową wiedzą o roślinach. I. Hypericum perforatum L. - dziurawiec , [w:] „Slavia Antiqua”, t. 23, str. 229 - 251.
- Moszyński K., Kultura ludowa Słowian, t. 2, cz. I, Kraków 1939.
- 2. Macioti M. I., Mity i magie ziół, Kraków 2006.
- Cunningham S., Cunningham’s Encyclopedia of magical herbs, St. Paul, Minn. 2000.
(aut. Izabela Ozga)
