Maciej Parowski

Z encyklopediafantastyki.pl
Skocz do: nawigacji, wyszukiwania
Maciej Parowski
Maciej parowski2.jpeg
Data i miejsce urodzenia 27 grudnia,1946
Warszawa
Data i miejsce śmierci 3 czerwca 2019
Warszawa
Narodowość Polska
Ważne dzieła Burza
Maciej parowski1.jpeg

Maciej Parowski (ur. 27 grudnia 1946 w Warszawie, zm. 3 czerwca 2019 tamże), polski pisarz, krytyk i redaktor fantastyki naukowej.

Ukończył wydział elektryczny Politechniki Warszawskiej. Od 1974 dziennikarz: początkowo felietonista, kierownik działu kulturalnego, potem sekretarz redakcji i redaktor naczelny (1981) tygodnika studenckiego "Politechnik". Od 1977 kierownik działu krytyki i nauki, od 1979 publicysta tygodnika "Razem". Począwszy od 1968 zamieszczał opowiadania i felietony w "Życiu Warszawy", "Na Przełaj", "Kulturze", "Ekranie", "Polityce" i "Reakcji". Od 1982 kierownik działu literatury polskiej w miesięczniku "Fantastyka" (później "Nowa Fantastyka"), od 1992 do 2003 również jego redaktor naczelny. Był redaktorem naczelnym dwumiesięcznika "Czas Fantastyki".

Jako autor science fiction debiutował opowiadaniem "Bunt robotów" w tygodniku "Na Przełaj" (25/1970). W 1973 uzyskał wyróżnienie w konkursie "Młodego Technika" za opowiadanie "Poczucie pełni". Jego debiutem książkowym była powieść Twarzą ku ziemi. Jego teksty należą w większości do nurtu fantastyki socjologicznej, inspirowanej twórczością Janusza A. Zajdla. Był członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.

Przedruki jego utworów SF ukazywały się w antologiach Wołanie na Mlecznej Drodze (NK, W. 1976); Bunt robotów (Gorzowski Klub Miłośników Fantastyki Naukowej, Gorzów 1981); Spotkanie w przestworzach 2 (KAW, 1982). W 1985 opublikował zbiór opowiadań Sposób na kobiety (KAW, : Muchy; Bunt robotów, Fontanna łez; Bicie piany; Mężczyźni są szaleni; Geniusz; Ostatnia przygoda Funky'ego; Sposób na kobiety; Pomóż swojej gwieździe; Dziura metafizyczna; Ekspertyza; Tandem; Atlantyda; Deus ex machina; Poczucie pełni; Bigos; Krach w branży weków; Wkład w przedstawienie świata; Studnia; Sentymentalny J.M.R.; Stary wspaniały świat; Wiwat Bastylia; Eksplodujące bałwaństwo; Najszczęśliwszy człowiek świata; Drzewo wiadomości; To zdarza się co dzień; Euklidesja; Nieubłagany bieg postępu).

Maciej Parowski wywodzi się z pokolenia polskich fantastów, publikujących teksty o charakterze socjologiczno-politycznym: Marek Oramus, Wiktor Żwikiewicz, Tadeusz Markowski, Andrzej Krzepkowski i in. Jego opowiadania z przełomu lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych, zebrane w tomie Sposób na kobiety, należą właściwie do prozy społeczno-obyczajowej, są trafnie podpatrzonymi scenami rodzajowymi obdarzonymi zmysłem humoru, analizy, aluzji, tendencją do skrótu. Jeśli w pisarstwie Parowskiego pojawiają się motywy SF (Poczucie pełni; Krach w branży weków), to stanowią pretekst do podkreślenia aktualnych treści socjologicznych: sytuacji człowieka zagubionego w chaosie wartości, poddawanego naciskom różnych ideologii, próbującego ocalić swoją niezależność, indywidualny sposób przeżywania rzeczywistości. Styl narracji ostry, zwięzły, nerwowy oddaje doskonale problematykę utworów Parowskiego, który niekiedy sięga do niebanalnych rozwiązań literackich (konwen¬cja autotematyczna w parabolicznym opowiadaniu Deux ex machina).

Powieść Twarzą ku ziemi, ukazująca w schemacie dystopii rzeczywistą realizację programów społecznych lat siedemdziesiątych, wybiega w przyszłość, zapowiadając stechnicyzowany świat poddany presji wszechobecnych środków masowego przekazu, stałej inwigilacji, terroru psychologicznego. Bohater rozpoznaje ów świat docierając do jego istoty poprzez odrzucenie fikcji kreślonej środkami propagandy (podziemne miasto dobrobytu dostępne klasie rządzącej) i zostaje postawiony w sytuacji wyboru: zachowania indywidualności bądź przyjęcia postawy konformistycznej.

W 2006 roku na Międzynarodowym Festiwalu Komiksu w Łodzi otrzymał doktorat humoris causa, czyli nagrodę im. Papcia Chmiela za zasługi dla polskiego komiksu.

30 października 2007 roku, z okazji 25-lecia pisma Fantastyka, Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego Kazimierz Michał Ujazdowski uhonorował Macieja Parowskiego srebrnym medalem "Gloria Artis".

Spis treści

Powieści

Zbiory opowiadań

Zredagowane antologie

Non fiction

Opowiadania

Komiksy

  1. Bez oddechu
  2. Sam przeciw wszystkim
  3. Wbrew sobie
  1. Droga bez powrotu
  2. Geralt
  3. Mniejsze zło
  4. Ostatnie życzenie
  5. Granica możliwości
  6. Zdrada
  • Burza (rys. Krzysztof Gawronkiewicz) - ukazał się w antologii Egmontu Wrzesień. Wojna narysowana w 2003 r.
  • Naród wybrany (rys. Jarosław Musiał) - drukowany w "Nowej Fantastyce" w roku 1992 i 1993 (12 odcinków po 4 plansze).
  • Planeta robotów (rys. Skrzydłowski)

Cytaty

  • "Gdy ogłoszono, że sztuczne głowy są lepsze od prawdziwych - wielu zapragnęło skorzystać z dobrodziejstw amputacji. Na zdjęciach zamieszczonych w ówczesnych gazetach, które mam tu przed sobą, widać kolejki przed punktami przeszczepów. Podpisy pod zdjęciami mówią o ogólnym entuzjazmie".

Maciej Parowski "Fenix Antologia 8 (4/2019)"

  • "Gdybym widział w fantastyce tylko rozrywkę i ucieczkę, nie pisałbym tej książki. (...) Poszukałbym sobie innej pracy. Gdybym nie wiedział, jakim środkiem wypowiadania stała się fantastyka dla kilkudziesięciu osób, z którymi jestem związany, nie broniłbym gatunku. Gdybym nie wierzył w wyższość ducha nad materią, uległbym podobnie jak Bugajski szkodliwej psychozie, że wystarczy mieć gorszą od jakiegoś kraju elektronikę, żeby mieć odeń gorszą fantastykę. A przecież to nieprawda. Odwrotnie, jeśli jest jakaś dziedzina, w której możemy szybko dogonić świat, to właśnie dziedzina kultury, literatury. Także fantastycznej".

Maciej Parowski "Czas Fantastyki"

  • "Mówi się, że konwencja fantastyczna myśli za autorów. Jak każda konwencja. Ale myśli zwłaszcza za tych, którzy nie mają nic do powiedzenia. Ci, którym coś ważnego coś leży na sercu i którzy nie zamierzają tego ukrywać, rozbijają konwencję, poszerzają ją".

Maciej Parowski "Czas Fantastyki"

Osobiste
Przestrzenie nazw
Warianty
Działania
Nawigacja
Narzędzia
Pomoc
Szablony