Piołun

Z encyklopediafantastyki.pl
Wersja I.ozga (dyskusja | edycje) z dnia 20:19, 7 lut 2016
(różn.) ← poprzednia wersja | przejdź do aktualnej wersji (różn.) | następna wersja → (różn.)
Skocz do: nawigacji, wyszukiwania
LEKSYKON FANTASTYKI
fiction
Nordisk familjebok, Sztokholm 1876-1899.

PIOŁUN — piołun, a dokładniej bylica piołun, czyli artemisia absinthium, roślina znana w historii kultury jako ziele miłości, a także trucizna.

Nazwa

Łacińska nazwa piołunu nawiązuje do Artemidy. Piołun wiązano z tą boginią. Inne nazwy zwyczajowe artemisia absinthium to, poza piołunem i bylicą, absynt, stara kobieta, ziele marzanny. Piołun nazywany był także koroną królów.

Charakterystyka

Starożytni używali piołunu w medycynie zarówno na wschodzie jak w Europie. Był stosowany między innymi przez starożytnych Egipcjan oraz Greków. U Słowian piołun związany był z obchodami Nocy Świętojańskiej, najkrótszej nocy w roku, czyli przesilenia letniego. W folklorze nie tylko słowiańskim odganiał istoty nadprzyrodzone, dlatego często noszono go przy sobie. U Słowian kobiety po porodzie, by ochronić nowo narodzone niemowlę, wieszały piołun w izbie. Jeżeli chodzi o działanie lecznicze był stosowany w medycynie ludowej przeciwko febrze. W średniowieczu piołun był składnikiem eliksirów miłości, uchodził także za skuteczny przeciwko czarom i służył do przyzywania duchów. W XIX wieku na jego bazie powstała słynna nalewka piołunowa, czyli absynt. Szkodliwe działanie wynikało właśnie z obecności piołunu, który zawiera tujon.

Literatura

  1. Mann J., Zbrodnia, magia i medycyna, Toruń 1996.
  2. Cunningham S., Cunningham’s Encyclopedia of magical herbs, 2000.
  3. Moszyński K., Kultura ludowa Słowian, t.1, Kraków 1939.
  4. Moszyński K., Kultura ludowa Słowian, t.2, Kraków 1939.
  5. Kowalik A., Kosmologia dawnych Słowian, Kraków 2004.

(aut. Izabela Ozga)

Osobiste
Przestrzenie nazw
Warianty
Działania
Nawigacja
Narzędzia
Pomoc
Szablony