Skadi

LEKSYKON FANTASTYKI

fiction

[−] Skadi (Bibliografia)

  Runy (cykl)

SKADI — w mitologii germańskiej (skandynawskiej) bogini, olbrzymka.

Nazwa

Imię bogini próbowano bezskutecznie wyjaśniać. Łączono je z pojęciem ciemności, czy też cienia, a także straty, szkody oraz kozy, zestawiano z nazwą Skandynawii.

Rodowód

Skadi była córką olbrzyma Thjaziego. Jej mężem był przez jakiś czas bóg morza, Njörd.

Wygląd

Do Asgardu przybyła w pełnej zbroi. W swojej siedzibie w Thrymheimie jeździła na nartach z kołczanem na plecach i łukiem w dłoni.

Miejsce

Thrymheim, odziedziczony po ojcu a także przez jakiś czas siedziba boga Njörda, Noatun. Podczas małżeństwa z Njördem spędzała wraz z nim dziewięć dni w jego siedzibie a następne dziewięć w swojej.

Charakterystyka

Po śmierci swojego ojca, olbrzyma Thjaziego, zamordowanego przez bogów, w czym szczególny udział miał Loki, bogini przybyła do Asgardu szukać odwetu. Doszło do umowy między nią a bogami. Skadi ustąpiła. Zgodziła się poślubić jednego z bogów, ale miała wybrać go, patrząc jedynie na stopach. Myśląc, że jej wybór pada na Baldra, najprzystojniejszego z bogów, w rzeczywistości wskazała na Njörda. Jednym z warunków umowy bogów ze Skadi było rozśmieszenie bogini. Udało się to Lokiemu, który przywiązał jeden koniec sznura do brody kozy a drugi do własnych genitaliów, a pociągnięciami powodował to beczenie kozy, to własne krzyki. Skadi odegrała także swoją rolę podczas ukarania Lokiego. Umieściła nad głową skutego boga węża, którego jadał kapał mu na twarz w przerwach, kiedy jego żona, Sigyn, musiała opróżnić naczynie w którego ów jad zbierała, chcąc ulżyć cierpieniom męża. W ten sposób Skadi zemściła się za śmierć ojca, do której przyczynił się Loki.

Literatura

• Słupecki L. P., Mitologia skandynawska w epoce Wikingów, Kraków 2003.
• Piekarczyk S., Mitologia germańska, Warszawa 1979.
• Mitologie świata. Ludy skandynawskie, Kraków 2007.
• Kempiński A. M., Słownik mitologii ludów indoeuropejskich, Poznań 1993.
• Kempiński A. M., Ilustrowany leksykon mitologii Wikingów, Poznań 2003.
• Sturluson S., Edda Prozaiczna, Sandomierz 2007.
• Edda Poetycka, Wrocław 1986.

(aut. Izabela Ozga)