Fenrir
| LEKSYKON FANTASTYKI | |
| fiction | |
Rodowód
Fenrir przeszedł na świat w Żelaznym Lesie (Järnwidur), leżącym na granicy Utgardu i Midgardu, ze związku Lokiego oraz olbrzymki Angrbody. Miał siostrę w Hel i brata w wężu Jörmungandzie. Sam był ojcem dwóch innych wilków Sköll i Hatiego. Żywić się miał ciałami umarłych. Niektóre wersje mitu, to jemu, nie Sköllowi, przypisują pożarcie słońca.
Spętanie Fenrira
Fenrir przebywał w Asgardzie a jednym bogiem, który nie bał się go karmić, był Tyr, zwany tutaj ulfs fostra (wychowawcą wilka). Jednak ze względu na spustoszenie jakie szerzył bogowie postanowili go spętać. Według rozszerzonej relacji Snorriego Sturlussona, przekazanej w Eddzie Młodszej, Fenrir jednak zrywał każde okowy. Pękł łańcuch Laeding i łańcuch Dromi. Dopiero, wykonany na prośbę bogów przez karły, pomógł magiczny sznur Gleipnir. Miał on być niepozornie cienki i skręcony zdźwięku kociego stąpania, z brody niewieściej, z korzenia skały, ze ścięgna niedźwiedziego, tchu rybiego i ptasiego wymiotu. [1] Jak zgodnie twierdzą obie Eddy bogowie powiedzieli Fenrirowii, że chcą tylko sprawdzić jego siłę. Wilk jednak podejrzewał podstęp w działaniu Bogów. Na dowód ich prawdomówności Tyr miał wsadzić prawą dłoń w paszczę wilka. Bóg ów został kaleką a uwięzionego Fenrira przywiązanego liną Gelinga, którą umocowano głęboko w skale Giol i przygnieciono głazem. Między potężne szczęki wilka włożono miecz, rękojeścią do dołu a ostrzem do góry. Ślina, która wypływała z jego paszczy dała początek Wan, rzece opływającej Midgard.
Uwolnienie Fenrira w Ragnarök
Fenrir uwolni się z pętów na koniec czasów w Ragnarök, w dniu końca świata i w towarzystwie psa Garma, węża Jörmunganda oraz Lokiego i Surtra stanie przeciwko Bogom. Przypłynie wraz z Lokim na Naglfarze, okręcie zbudowanym z trupich paznokci. W walce z Fenrirem polegnie Odyn a ściślej zostanie pożarty. Boga pomści jednak jego syn, Widar, zabijając Fenrira a konkretniej rozpłata mu paszczę.
- ↑ Edda Prozaiczna, Sandomierz 2007.
Literatura
- Edda poetycka, BN, 1986.
- Sturlusson S., Edda Prozaiczna, Sandomierz 2007.
- Słupecki L.P., Mitologia skandynawska w epoce Wikingów, Kraków 2003.
- Szrejter A., Mitologia Germańska, Warszawa 1997.
- Kempiński A.M., Słownik mitologii ludów indoeuropejskich, Poznań 1993.
- Sołtysiak A., Postać Thora w mitologii pogańskich Skandynawów, „Antropologia Religii”, 2001, t.2, s. 105–136.
- Kleczkowska K., Kiedy człowiek zmienia się w zwierzę. O pochodzeniu likanotropii, „Maska”, 2011, t.11, s. 85–101.
- Petoia E., Wampiry i wilkołaki, Kraków 2004.
(aut. Izabela Ozga)
