Cube 2

Cube 2 (2002) Andrzej Sekuła Cube 2: Hypercube
Scenariusz:	Ernie Barbarash
	Sean Hood
	Lauren McLaughlin
Muzyka:	Norman Orenstein
Zdjęcia:	Andrzej Sekuła
Występują:	Geraint Wyn Davies
	Kari Matchett
	Grace Lynn Kung
	Matthew Ferguson
	Neil Crone
	Barbara Gordon
	Lindsey Connell
Produkcja:	Kanada
Typ	film
Gatunek	thriller, science fiction
Czas	95 min.

Cube 2 (Cube 2: Hypercube) – kanadyjski thriller science fiction z 2002 roku w reżyserii Andrzeja Sekuły.

Fabuła

Nowy wymiar strachu filmu Cube z 1997 roku. I tym razem grupa osób budzi się w tajemniczej komorze będącej tym samym jednym z "pokojów" morderczego sześcianu. Żadna z uwięzionych osób nie wie jak i dlaczego została uwięziona w doskonałej pułapce, w której niemalże każdy krok decyduje o życiu lub śmierci. Z czasem jednak skrywane tajemnice "współwięźniów" zaczynają wychodzić na jaw. Gdy rzeczywistość zdaje się zacierać, gdy czas odpowiada na przerażające pytania, których nikt nie odważyłby sobie postawić, a halucynacja zdaje się być pobożnym życzeniem walczących o życie, śmierć zaczyna zbierać swoje żniwo.

Ciekawostki

• Dopełnieniem świata wykreowanego w CUBE 2 jest dźwięk, który pomaga publiczności poczuć przedstawioną na ekranie dezorientację i strach bohaterów. Proces rejestrowania dźwięku był sam w sobie technologicznym osiągnięciem. Zbudowany z ciężkich materiałów sześcian był prawdziwym pomieszczeniem generującym echo. W dodatku tysiące oświetleniowych rurek tworzyły ciągle szum, który musiał być usunięty ze ścieżki dźwiękowej. Na szczycie realizacyjnych trudności, było zastosowanie szerokokątnych ujęć, włączając te, w których kamera obracała się pod katem 360O. W tym wypadku operatorzy i dźwiękowcy, niezdolni byli do umieszczenia siebie poza kamerą. Aby rejestrować nakładające się dialogi, każdy z aktorów wyposażony był w mikrofon, a cały film nagrywany był cyfrowo na indywidualną taśmę. Nad końcową wersją pracowano już w studio dźwiękowym. Oczyszczono dźwięk z zakłóceń, mieszano wielowarstwowe podkłady dialogów z dźwiękowymi efektami specjalnymi. Końcowa, cyfrowa ścieżka dźwiękowa, scalana była komputerowo z obrazem, by w kinie przenieść widza w samo serce koszmarnego świata sześcianu.
• W projektowaniu przestrzeni sześcianu Sekuła daleki był od przypominającego ciemny loch sześcianu z pierwszej części. Użył jasnego, czystego światła, aby uwydatnić dezorientację w czwartym dodatkowym wymiarze. W rezultacie sześcian składa się z metalu i światła błyszczących krawędzi i prawie oślepiającego blasku. Czyste jasne światło sześcianu nie jest ciepłe nie ma w nim poczucia bezpieczeństwa. W filmowej rzeczywistości brak cieni podkreśla tylko dramatyczną sytuację więźniów, którzy pozbawieni zacienionych miejsc nie mogą znaleźć żadnych wskazówek, schować się, uciec.
• Ekipa wraz ze sprzętem musiała być niewidoczna w tym mierzącym tylko 5,18m x 5,18m x 5,18m obszarze. Ukryte, przesuwane panele pozwalały na przemieszczanie sprzętu i ludzi, podczas gdy połączenie komputerowo wygenerowanych efektów i skomplikowanych ruchów kamery dawały wrażenie, że widz jest sam na sam ze znajdującą się wewnątrz sześcianu bohaterem.
• Prawdziwym wyzwaniem było stworzenie odpowiednio jasnej scenografii i przystąpienie do realizacji trudnych zdjęć. Całe pomieszczenie było stale widziane w obiektywie kamery, której pole widzenia docierało do najmniejszego nawet zakątka. Punkty wejścia aktorów, ekipy i sprzętu musiały być tak zaplanowane, aby były niezauważalne przez przyszłego widza.
• Filmowy sześcian był wyjątkową konstrukcją zbudowaną z metalu i światła. Ściany, sufity, podłogi sześcianu pokryto pół przezroczystą farbą akrylową o wysokim połysku z wyeksponowaną aluminiową konstrukcją nośną. Tworząc tę dezorientującą jasność wykorzystano 2222 fluorescencyjne rurki. Te rurki o długości 2,4 m wypełniły każdą powierzchnię sześcianu. Pozwoliło to na posłużenie się światłem jako elementem scenografii a także wykorzystanie go do niezbędnego oświetlenia planu.

Źródło

• [[1]] filmweb