Njörd

LEKSYKON FANTASTYKI

fiction

[−] Njörd (Bibliografia)

  Runy (cykl)

NJÖRD — w mitologii germańskiej (skandynawskiej) bóg morza.

Nazwa

Imię boga Njörda związane jest z indoeuropejskim *ner, oznaczającym siłę.

Rodowód

Njörd był bogiem o starym rodowodzie, później wypartym przez Freya i Freyję. Bóg Njörd należał do boskiej rasy Wanów. Jego pierwszą żoną i zarazem siostrą była bogini Nerthus. Doczekał się z nią dzieci, boga Freya oraz bogini Freyji. Jego drugą żoną została Skadi. Według źródeł miał mieć Njörd ponadto jeszcze dziewięć córek, nieznanych z imienia poza dwoma z nich, Kreppwor oraz Baudweigr. Według Sagi o Ynglingach miał być królem Szwedów a za jego rzędów panował urodzaj. W związku z tym przypisywano Njördowi władzę nad urodzajem.

Wygląd

Był jednym ze starszych bogów o najpiękniejszych stopach.

Miejsce

Mieszkał w swoim pałacu Noatunie. Przez jakiś czas także, po dziewięć dni, w siedzibie Skadi, Thrymheimie.

Charakterystyka

Njörd jako bóg morza panował nad nim, nad wodą i nad wiatrami. Miał mieć też władzę nad ogniem. Był również, jak przystało na bóstwo z rasy Wanów, panem urodzaju. W związku z tymi swoimi cechami Njörd patronował żeglarzom, kupcom oraz rybakom. Po wojnie Asów z Wanami Njörd, wraz ze swoimi dziećmi Freyją oraz Freyjem, stał się zakładnikiem Asów i zamieszkał w Asgardzie. W tamtym czasie jego żoną została Skadi, która wybrała go, kierując się wyglądem stóp. Małżeństwo ze Skadi nie przyniosło szczęścia zarówno jej jak i Njördowi. Przez jakiś czas dziewięć dni spędzali w pałacu Njörda Noatunie a kolejne dziewięć w Thrymheimie, siedzibie jego nowej żony, Skadi. W efekcie jednak małżeństwo rozpadło się. W dniu Ragnarök, końca świata, Njörd wróci do Wanów.

Literatura

• Mitologie świata. Ludy skandynawskie, Kraków 2007.
• Słupecki L. P., Mitologia skandynawska w epoce Wikingów, Kraków 2003.
• Szrejter A., Mitologia Germańska, Warszawa 1997.
• Ros J., Heroje Północy.
• Piekarczyk S., Mitologia germańska, Warszawa 1979.
• Kempiński A. M., Słownik mitologii ludów indoeuropejskich, Poznań 1993.
• Kempiński A. M., Ilustrowany leksykon mitologii Wikingów, Poznań 2003.
• Sturluson S., Edda Prozaiczna, Sandomierz 2007.
• Edda Poetycka, Wrocław 1986.

(aut. Izabela Ozga)