Sif
| LEKSYKON FANTASTYKI | |
| fiction | |
SIF — w mitologii germańskiej (nordyckiej) bogini.
Nazwa
Imię Sif po staroislandzku wskazuje na nią jako na żonę.
Rodowód
Należała do boskiej rasy Asów. Mężem Sif był Thor a kochankiem Loki. Miała dwoje dzieci córkę Thrud, którą urodziła ze związku z Thorem oraz syna Ulla, którego ojciec był nieznany.
Wygląd
Była, wraz z Freyją, najpiękniejszą z bogiń. Jej cechą charakterystyczną były piękne, złote włosy później zastąpione przez perukę.
Charakterystyka
Właśnie ze względu na urodę chciał ją, podobnie jak Freyję, porować olbrzym Hrungnir. Sif poza własnym mężem, dzieliła łoże także z Lokim. Ten ostatni sam jej to wypomniał, kiedy Sif próbowała podczas uczty u Aegira, przekupić go kielichem z miodem, by oszczędził jej oszczerstw, których nie skąpił innym bogom. Loki ściął także złote włosy bogini, ale wściekły Thor wymógł na nim obietnicę, że poprosi karły o sporządzenie peruki. Tak też się stało. Włosy dla Sif były jednym z darów karłów, a konkretniej wykonali je synowie Iwaldiego, Fajalar oraz Gjallar. W niektórych interpretacjach bogini Sif łączona jest z wegetacją i płodnością, czego symbolem mają być jej złote włosy, symbol zboża. W tym kontekście ich ścięcie miałoby wskazywać na nadejście nieurodzajnej pory roku, zimy.
Literatura
- Słupecki L. P., Mitologia skandynawska w epoce Wikingów, Kraków 2003.
- Szrejter A., Mitologia Germańska, Warszawa 1997.
- Piekarczyk S., Mitologia germańska, Warszawa 1979.
- Kempiński A. M., Słownik mitologii ludów indoeuropejskich, Poznań 1993.
- Kempiński A. M., Ilustrowany leksykon mitologii Wikingów, Poznań 2003.
- Sturluson S., Edda Prozaiczna, Armoryka 2007.
- Edda Poetycka, Wrocław 1986.
(aut. Izabela Ozga)
