Fineus

LEKSYKON FANTASTYKI

fiction

[−] Fineus (Bibliografia)

  Percy Jackson i Bogowie Olimpijscy

Willy Pogany, w: Padraic Colum, The Golden Fleece and the Heroes Who Lived Before Achilles, 1921.

FINEUS — w mitologii greckiej król i wieszczek.

Rodowód

Fineus był synem Agenora. Miał dwie żony. Pierwszą z nich była Kleopatra a po jej śmierci Fineus poślubił Idaję. Z pierwszą ze swoich żon doczekał się dwóch synów, Pleksipposa oraz Pandiona.

Wygląd

Fineus był ślepy.

Miejsce

Był królem Salmydessos, położonego w Tracji.

Charakterystyka

Mitologia podaje różne przyczyny ślepoty Fineusa. Ślepotą karają króla sami bogowie. W jednej z wersji król woli ją w zamian za długowieczność. Rozzłoszczony tym Helios zsyła więc na niego ślepotę. Według innej stało się tak ponieważ nadużywał daru jasnowidzenia, zdradzając ludziom boskie tajemnice, bądź też dlatego, że wskazał drogę Friksosowi bądź, w zależności od wersji, jego synom z Kolchidy do Grecji.

Z Fineusem związana jest także historia oślepienia jego synów, Pleksipposa oraz Pandiona, których druga żona Fineusa, zazdrosna o pasierbów, miała oskarżyć o napastowanie. Według jednej z wersji, to Fineus, nie ona, oślepił własne dzieci, ulegając jej słowom. Ponadto wtrącił je także do lochu. Boreadzi, Kalais i Zetes, podczas swojej wizyty u Fineusa, wykryli jednak spisek. Skompromitowaną Idaję Fineus porzucił a własne dzieci przywrócił do łask.

Ślepego króla i wieszczka z woli bogów, i z wymienionych wyżej przyczyn, nękają także harpie, porywając i zanieczyszczając rozstawione przed nim jedzenie. Od potworów ratują go Boreadzi, wchodzący w skład wyprawy Argonautów, a konkretniej Kalais i Zetes. Czynią to w zamian za pomoc. Król udziela im zbawiennej rady, która pozwoli im później przepłynąć między ruchomymi skałami, Symplegadami. Idąc za jego radą wypuszczą gołębia, który przeleci między skałami. Te, zderzywszy się, oderwą kilka piór z jego ogona, po czym rozsuną się ponownie. W tym czasie okręt przepłynie między nimi i skały znieruchomieją w miejscu na zawsze.

Literatura

• Graves Robert, Mity greckie, Kraków 2009.
• Grimal Pierre, Słownik mitologii greckiej i rzymskiej, Wrocław 1997.
• Kempiński Andrzej M., Słownik mitologii ludów indoeuropejskich, Poznań 1993.
• Kubiak Zygmunt, Mitologia Greków i Rzymian, Warszawa 1997.
• Pietrzykowski Michał, Mitologia starożytnej Grecji, Warszawa 1983.
• Schmidt Joel, Słownik mitologii greckiej i rzymskiej, Katowice 2006.
• Stankiewicz Lucyna, Ilustrowany słownik mitologii greckiej i rzymskiej, Wrocław 2008.

(aut. Izabela Ozga)