Wölsungowie

LEKSYKON FANTASTYKI

fiction

[−] Wölsungowie (Bibliografia)

  Legenda o Sigurdzie i Gudrun

WÖLSUNGOWIE – w mitologii nordyckiej i Sadze o Wölsungach ród, biorący swój początek od Wölsunga.

Rodowód

Założyciel rodu miał być prawnukiem boga Odyna. Do Wölsungów zaliczały się dzieci Wölsnuga, Sigmund i jego siostra Signy oraz pozostałych dziewięciu synów. Synem Signy i Sigmunda był Sinfjötli. Następnie narodził się Helgi, syn Sigmunda i Borghild a po śmierci ojca Sigurd, owoc związku z Hjördis.

Historia

Wölsung wydał swoją jedyną córkę, Signy, za mąż za króla Götalandu Siggeira i uczynił to wbrew jej woli. Podczas uczty pojawił się Odyn i wbił w pień miecz, Gram, który miał stać się własnością tego, kto zdoła go wyciągnąć. Udało się to Sigmundowi z rodu Wölsungów. Kiedy król Götalandu, Siggeir, zażądał odstąpienia mu miecza wybuchła sprzeczka. Siggeir nie zapomniał o zniewadze. Uciekł się do podstępu i zaprosił na ucztę ród Wölsungów. Przegrali w walce i zostali spętani oraz zostawieni w lesie na pastwę matki Siggeira, która przybrała postać ogromnej wilczycy i która każdej nocy, zjawiała się w lesie i pożerała jednego z braci.

Signy, dzięki podstępowi, udało się jednak ocalić Sigmunda. Z twarzą natartą miodem czekał aż pojawiła się wilczyca a gdy zaczęła zlizywać miód z jego twarzy w pewnym momencie wsunęła język do jego ust. Wtedy Sigmund mocno wbił w niego zęby i zaczęła się szamotanina. W efekcie wilczyca zginęła z rąk Sigmunda. Ów zaś chował się w chacie w lesie, gdzie przygotowywał się do zemsty. Początkowo Signy wysłała do Sigmunda swoich synów, owoc związku z królem Siggeirem, ale nie było w nich męstwa charakterystycznego dla Wölsungów. Wówczas Signy ponownie uciekła się do podstępu i za pomocą magii zamieniła się wyglądem z wieszczką. Pod tą postacią spała z własnym bratem.

Ze związku Signy oraz Sigmunda narodził się syn, przyszły mściciel rodu Wölsungów – Sinfjötli. Mieszkał wraz z ojcem w lesie, skąd udawali się na polowania. Pewnego razu mieli natknąć się na śpiących mężczyzn i porzucone przez nich wilcze skóry. Wdziawszy je na pewien czas stali się wilkami. W tym czasie doszło do sprzeczki, podczas której Sigmund rzucił się na syna i przegryzł mu gardło. Odyn wysłał jednak kruka z magcznym zielem, które przywróciło mu życie. Kiedy udało im się odzyskać postać ludzką Sinfjötli był już gotowy, by z ojcem u boku, dokonać zemsty na Siggeirze.

Sigmund i Sinfjötli, choć udało im się zabić dwóch synów Siggeira, sami zostali przez niego schwytani i pogrzebani żywcem. Z kurhanu wyprowadziła ich Signy. Sigmund i Sinfjötli dokonali zemsty – podpalili dworzyszcze wraz z przebywającym w nim Seggeirem. Signy odeszła wraz z mężem, dobrowolnie wchodząc w płomienie.

Tymczasem Sigmund został królem, zatrzymując przy sobie Sinfjötliego, poślubił Borghild z którą miał syna Helgiego. Jednakże kiedy otruła ona Sinfjötliego wziął za żonę Hjördis. Odrzucony w ten sposób zalotnik Hjördis, Lyngwi, wystąpił przeciwko Sigmundowi. W walce Sigmund zginął, pokonany przez samego Odyna, który wytrącił mu z ręki i roztrzaskał na kawałki ten sam miecz, Gram, który kiedyś wbił w pal i który wyciągnął Sigmund.

Synem Sigmunda był, narodzony po jego śmierci, Sigurd. Wychowywał się on bez wiedzy o swoim ojcu a jego opiekunem był Regin. To on przekuł dla niego na nowo złamany miecz Gram. Za namową Regina Sigurd zabił przemienionego w smoka brata Regina, Fafnira. Fafnir przed śmiercią ostrzegł go przed zgubną mocą zdobytego pierścienia Andwaranaut i przed samym Reginem. Tymczasem Regin kazał przyrządzić Sigurdowi nad ogniem smocze serce. Sigurd, chcąc sprawdzić stan pieczonej potrawy, dotknął jej palce a sparzywszy się wsadził palec do ust. Zjedzenie smoczego serca dało Sigurdowi zdolność rozumienia mowy zwierząt. Po tym jak ostrzeżony przez ptaki o zbrodniczych zamiarach Regina sam zabił niedoszłego mordercę, Sigurd pożywił się zarówno jego jak i smoczą krwią, zjadł również całe smocze serce.

Również ptaki wskazały Sigurdowi następny cel na jego drodze – uśpioną dziewczynę. Okazała się nią walkiria Sigdrifa,z woli boga Odyna spoczywająca na górze Hindarflaj i otoczona przez płomienie. Sigurdowi udało się pokonać tę przeszkodę i zbudzić walkirię. Ona to z wdzięczności nauczyła go run.

W ciągu dalszej wędrówki trafił Sigurd na dwór króla Heimira. Tam poznał Brynhildę, której złożył śluby, po czym odjechał, obiecawszy powrócić. Na innym dworze, Gjukiego, padał jednak ofiarą magii, a konkretniej magicznego napoju, sporządzonego przez matkę Gudrun. Tą ostatnią przyszło Sigurdowi poślubić, zapomniawszy o poprzednich obietnicach. Doczekał się z nią syna Sigmunda.

Tymczasem jeden z braci Gudrun, o imieniu Gunnar, zapragnął pojąć za żonę właśnie Brynhildę. W tym celu za pomocą magii Sigurd przybrał postać Gunnara i zdobył dla niego dziewczynę. Oszukana Brynhilda zemściła się, knując spisek z Gunnarem i jego braćmi, w tym Högnim. Jego skutkiem było zamordowanie Sigurda w łożu, w momencie, kiedy był bezbronny. Nim skonał zdołał jeszcze zabić swojego mordercę.

Literatura

• Słupecki, L. P.,Wojownicy i wilkołaki, Warszawa 2011.
• Kempiński A.M., Słownik mitologii ludów indoeuropejskich, Poznań 1993.
• Kempiński A., Ilustrowany leksykon mitologii Wikingów, 2003.
• Saga o Völsungach, Sandomierz 2009.
• Edda Poetycka, Wrocław 1986.

(aut. Izabela Ozga)