Elf

Aktualna wersja na dzień 21:38, 16 lut 2014

ELF - postać z mitologii nordyckiej.

W mitologii nordyckiej elfy nazywane były álfar. Dysponowały mocą magiczną, ponadprzeciętną urodą, były też rasą stojącą wyżej niż ludzie. Álfar utożsamiane bywały z Wanirami (Vanirami), nordyckimi bogami natury, płodności i wegetacji ze względu na to, że słowo álfr, czyli álfar w liczbie pojedynczej uważane bywa czasem za synonim słowa vanir.

Obok olbrzymów, bogów Asów i Wanów, karłów i ludzi byli jedną z sześciu ras zamieszkujących światy, skupione wokół drzewa świata, Yggdrasilla. Jedną z pięciu, jeżeli trolle utożsamiać z olbrzymami. Spośród wszystkich istot powołanych do życia przez nordyckich bogów elfy powstały po karłach, by zająć w hierarchii miejsce wyższe niż ludzie, bliskie bogom. Według tradycji przekazanej przez Snorriego Sturlusona w Eddzie Prozaicznej dzieliły się na elfy świetlane (Liosálfar) i elfy ciemne (Döckálfar). Trzy z karłów noszą imiona, który, ze względu na człon alf, pozwala je także identyfikować z elfami ciemnymi (Döckálfar) - Alf, Gandalf, Windalf.

Według Eddy Poetyckiej zamieszkiwały królestwo Alfheimu (Sadybę Elfów), znajdujące się w niebie. Zgodnie z tradycją Eddy Prozaicznej elfom świetlanym zostało przydzielone królestwo Alfheim, natomiast elfy czarne miały dzielić podziemną krainę Swartalfheim wraz z karłami. Zarówno elfy czarne jak i elfy świetlane cieszyły się nadprzyrodzoną pięknością, którą przyrównywana była do boskiej. Z kolei wzrost miały mieć całkiem ludzki.

Niosły dobrobyt i urodzaj. Panem Alfheimu był Frey, bóg z rodu Wanów. Elfy miał nauczyć sztuki run Dain, w Eddzie Poetyckiej wymieniany pośród karłów. Elfy posługiwały się odmiennym językiem niż inne rasy. W Edda Poetyckiej odnaleźć można następujące określenia jakich używała ta rasa:

• Niebo - Piękny Dom
• Ziemia - Zieleniejąca
• Księżyc - Licznik Lat
• Słońce - Piękne Koło
• Chmury - Moc Powietrza
• Wiatr - Ten, co z hukiem pędzi
• Cisza - Uśpienie Dnia
• Morze - Ciemnia Wód
• Ogień - Pożar
• Las - Piękność Konarów
• Noc - Snu Rozkosz
• Siew - Kiełek

Elfy w wierzeniach chrześcijańskich

Wierzenia chrześcijańskie przynoszą wyraźny podział na dobro i zło elfom znanym z mitologii nordyckiej, dodatkowo po raz pierwszy obdarzając elfy czarne dosłownie „odrażającym” wyglądem. To wtedy álfar nabiera negatywnych konotacji i bywa utożsamiany z najróżniejszymi istotami od szatana (Anglia) po koszmar (Niemcy, Anglia). Wyobrażenia tego ostatnio wiążą się ze średniowiecznymi przesądami o elfach zsyłających koszmary. Miały to robić poprzez siadanie na piersi śpiącej osoby. W wierzeniach ludowych stały się domowymi duszkami, odpowiedzialnymi za takie katastrofy jak stłuczone garnki, tworzenie kołtunów czy nieszczęśliwy wypadek – drobne sprawy na które nie znajdowano racjonalnego wytłumaczenia. Przypisywano im także kradzież była oraz dzieci.

Elfy a sídhe i Tuatha Dé Danann

Późniejsze źródła łączą elfy z celtyckimi sídhe, a więc i Tuatha Dé Danann oraz z wróżkami.

Literatura

• Edda poetycka, BN, Warszawa 1986.
• Sturlusson S., Edda Prozaiczna, Sandomierz 2007.
• Słupecki L.P., Mitologia skandynawska w epoce Wikingów, Kraków 2003.
• W. Górczyk, Elfy – Istoty fantastyczne w mitologii nordyckiej, Lublin 2009.
• W. Kopaliński, Wielki multimedialny słownik Władysława Kopalińskiego [CD-ROM].
• A. Sapkowski, Rękopis znaleziony w smoczej jaskini, Warszawa 2001.
• J.L. Borges, Zoologia fantastyczna, Warszawa 1983.
• D. Colbert, Magiczny świat Władcy Pierścieni. Mity, legendy i fakty, leżące u podstawy arcydzieła, Warszawa 2003.
• M. Turowska-Rawicz, R. Sypek, Mitologie świata. Ludy skandynawskie, Warszawa 2007.
• A. Szrejter, Mitologia germańska, Warszawa 1997.
• K. Haka-Makowiecka, M. Makowiecka, M. Węgrzecka, Leksykon fantastyki. Postacie, miejsca, rekwizyty, zjawiska, Warszawa 2009.

(aut. Izabela Ozga)